TAEKWONDO

DEFINICJA TAEKWONDO:

•    Tae – oznacza system technik zadawanych stopą,
•    Kwon – oznacza system technik zadawanych pięścią,
•    Do – oznacza sztukę, drogę lub metodę wyrażającą osiągnięcie pewnego stanu intuicji w zachowaniu, wynikającej z doświadczenia umysłu i ciała.

TAEKWONDO

Taekwon-do –  sztuka walki  powstała w Korei w 1955 roku. Wymyślona i naukowo opracowana przez Choi Hong Hi. W dosłownym tłumaczeniu słowo Taekwon-do oznacza: Tae – stopa, noga, Kwon – pięść, Do – droga, sposób. Nazwa sztuki oddaje ściśle jej treść: poddawanie ciała kontroli umysłu, kształtowanie samego siebie poprzez trening walki.

SKŁADOWE TRENINGU TAEKWONDO:

Taekwondo jest jednolitym i komplementarnym systemem walki, którego naturalną strukturę techniczno – treningową tworzą następujące części:

- Gibon Yonsup (techniki podstawowe):

• Sogi (pozycje),
• Son Gisool (techniki ręczne):
  • Gong Gyok Gi – techniki ataku,
  • Bang Eau Gi – techniki obrony,
  • Noowo Son Gisool – techniki ręczne w parterze,
• Bal Gisool (techniki nożne):
  • Gong Gyok Gi – techniki ataku,
  • Bang Eau Gi – techniki obrony,
  • Noowo Bal Gisool – techniki nożne w parterze.

-Tul (układy formalne).

- Matsogi (walka):

• Sambo Matsogi – walka na 3 kroki,
• Ibo Matsogi – walka na 2 kroki,
• Ilbo Matsogi – walka na 1 krok,
• Ban Jayu Matsogi – walka półwolna,
• Jayu Matsogi – walka wolna,
• Bal Matsogi – walka samymi nogami.

- Dallyon (utwardzanie i wzmacnianie kończyn i ciała m.in. podczas pracy na przyrządach).

- Hosin Sool (samoobrona):

• Jappyosul Tae – uwalnianie z trzymań,
• Dunjigi wa Torojigi – rzuty i pady,
• Dae Moogi – obrona przed uzbrojonym napastnikiem.

ETYKIETA DOJANG TAEKWONDO (zbiór zasad zachowania się adeptów taekwondo)

• Będę uprzejmy w dojang na ulicy i w domu.
• Będę punktualny i będę szanował starszych wiekiem i stopniem.
• W czasie zajęć Taekwondo będę myślał tylko o treningu.
• Będę utrzymywał ciało i dobok (strój treningowy) w czystości i gotowości.
• Będę ćwiczył wytrwale aż do osiągnięcia doskonałości w sztuce walki.
• Nie będę używał umiejętności nabytych w dojang poza nim.

ZASADY TAEKWONDO:

1.Ye Ui – grzeczność, uprzejmość,
2.Yom Chi – uczciwość, rzetelność,
3.In Nae – wytrwałość, samozaparcie,
4.Guk Gi – samokontrola, opanowanie,
5.Baekjul Boolgool – odwaga, niezłomny duch.

LICZEBNIKI PORZĄDKOWE  W TRENINGU TAEKWONDO :

1. pierwszy – hana
2. drugi – dool
3. trzeci – set
4. czwarty – net
5. piąty – dasot
6. szósty – yasot
7. siódmy – ilgop
8. ósmy – yuhdup
9. dziewiąty – ahop
10. dziesiąty – yeul

STRÓJ DO ĆWICZEŃ – DOBOK:

Dobok stanowią:

- Sang-i – luźna bluza w kolorze białym, zapinana na suwak, posiadająca rozcięcia na bokach, z emblematem ITF na lewej piersi. Na plecach znajduje się napis Taekwon-do w języku angielskim i koreańskim

- Ha-i – luźne spodnie koloru białego, sięgające kostek, z napisem ITF z boku, na wysokości kolan

- Ti- pas szerokości 5 centymetrów, w kolorze odpowiadającym poziomowi zaawansowania, belka z oznaczeniem stopnia szerokości 0.5 centymetra umieszczona w odległości 5 centymetrów od końca pasa. Pas wiązany pojedynczo, luźno zwisające końce długości około 40 centymetrów.

Stopnie mistrzowskie (Dan) posiadają obszycie dołu bluzy czarną lamówką o szerokości 2,5 centymetra (I-III Dan) oraz lampasy na rękawach i nogawkach (stopnie IV-IX Dan).

PODSTAWOWE KOMENDY UŻYWANE PODCZAS TRENINGU TAEKWONDO :

Charyot – baczność, przyjęcie pozycji Charyot Sogi
Kyong Ye – pozdrowienie instruktora z ukłonem
Junbi – przygotować się
Si Jak – rozpocząć ćwiczenie
Goman – przerwać ćwiczenie
Parro – powrót do pozycji wyjściowej
Swiyot – rozluźnić się, odpocząć
Pal Kyo Dae – zmienić nogę
Pal Baka Sot – zmienić technikę

TECHNIKI RĘCZNE:

Techniki ręczne można podzielić na techniki ataku i techniki obrony. Wszystkie techniki ręczne wykonuje się na trzy strefy: niską (Najunde), środkową (Kaude) i wysoką (Nopunde).

Wśród technik ataku wyróżniamy: 

– uderzenia pięścią (Jirugi)
– pchnięcia (Tulgi)
– cięcia (Ghutgi)
– uderzenia (Taerigi)

Techniki obrony (bloki) są wykonywane różnymi częściami przedramienia i dłoni. W zależności od miejsca bloku wyróżniamy:

– blok przedni (w linii centralnej ciała)
– blok przednio-boczny (linia piersi)
– blok boczny (linia barku)

TECHNIKI NOŻNE:

W Taekwon-do występuje 1200 sposobów użycia nóg w walce. Techniki nożne znajdują zastosowanie w ataku, blokowaniu, skokach i kopnięciach w powietrzu. Można podzielić je następująco:

– ataku (Gong Gyok Gi)
– obrony (Bang Eau Gi)
– w leżeniu (Noowo Bal Gisool)

POZYCJE  ( SOGI ):

Pozycja stanowi punkt wyjściowy dla każdej techniki Taekwon-do. Poprawną pozycję charakteryzują:

– wyprostowane plecy,
– rozluźnione ramiona,
– lekko napięte mięśnie brzucha,
– właściwe ustawienie tułowia w stosunku do przeciwnika (przodem, półbokiem, bokiem),
– odpowiednia równowaga i sprężystość kolan.

Pozycje dzielimy na prawe (Orun) i lewe (Wen). Jest to uzależnione od rozłożenia ciężaru ciała. Jeśli ciężar ciała jest rozłożony równomiernie na obu nogach (po 50%) pozycję określamy od nogi przedniej, jeśli nierównomiernie pozycję określamy od nogi bardziej obciążonej.

Miarą długości i szerokości pozycji jest szerokość barków (ramion). Należy się także kierować optycznym wizerunkiem pozycji biorąc pod uwagę różnice w budowie ciała. W Taekwon-do wyróżnia się 15 podstawowych pozycji:

1. Charyot Sogi

Pięty złączone, palce stóp pod kątem 45 stopni, nogi wyprostowane, ręce lekko ugięte, dłonie zamknięte w pięść (bez zaciskania) oddalone ok. 30cm. od bioder, wzrok skierowany przed siebie. W tej pozycji wykonujemy ukłon Kyong Ye pochylając tułów ok. 15 stopni w przód nie opuszczając wzroku.

2. Moa Sogi

Stopy złączone, plecy wyprostowane. W zależności od ułożenia rąk wyróżnia się pozycję A, B,C i D

A. – dłonie na wysokości twarzy, prawa pięść zaciśnięta, lewa otwarta okrywa ją z góry, odległość między podstawą nosa i pięściami wynosi około 30 cm
B. – dłonie na wysokości pasa, prawa pięść zaciśnięta, lewa otwarta okrywa ją z przodu, odległość od tułowia około 10 cm
C. – dłonie poniżej pasa, otwarte, palce razem, skierowane w dół, lewa dłoń na prawej, odległość od brzucha około 10 cm
D. – ramiona po bokach tułowia lekko ugięte, pięści zaciśnięte, odległość od ud około 30 cm. 

3. Narani Sogi

Stopy ustawione równolegle na szerokość barków (zewnętrzne krawędzie), ręce ugięte w łokciach, pięści zaciśnięte na wysokości pasa oddalone 5cm. od siebie i 7cm. od brzucha, łokcie blisko tułowia.

4. Gunnun Sogi

Długość pozycji: 1,5 szerokości ramion (od palców do palców), szerokość: szerokość ramion. Ciężar ciała rozłożony równomiernie na obie nogi, noga przednia ugięta tak, by rzepka kolana znajdowała się w pionowej linii z piętą stopy, noga tylna prosta w kolanie. Palce nogi przedniej skierowane do przodu, palce nogi tylnej zwrócone 25 stopni na zewnątrz, stopy całą powierzchnią przylegają do podłoża.

5. Niunja Sogi

Tułów ustawiony pod kątem 45 stopni do przeciwnika, stopa nogi tylnej ustawiona bokiem, ugięta w kolanie tak, by rzepka była w pionie z palcami stopy. Noga przednia skierowana palcami do przodu, ugięta w kolanie. Obie stopy skręcone 15 stopni do wewnątrz, oddalone od siebie ok. 1 1 szerokości ramion (od palców nogi przedniej do zewnętrznej krawędzi pięty nogi tylnej), pięta nogi tylnej i palce nogi przedniej w jednej linii. Ciężar ciała: 70% na nodze tylnej, 30% na nodze przedniej.

6. Gojung Sogi

Pozycja podobna do Niunja Sogi, dłuższa o szerokość stopy. Ciężar ciała rozłożony równomiernie na obie nogi. Długość pozycji 1 1 szerokości ramion – mierzona od palców nogi przedniej wewnętrznej krawędzi (palucha) nogi tylnej.

7. Annun Sogi

Stopy ustawione równolegle, odległość ok. 1.5 szerokości ramion, ciężar ciała rozłożony równomiernie, nogi ugięte w kolanach w takim stopniu, aby boczne części kolan były w pionie z wewnętrznymi częściami stopy, natomiast rzepki kolan były w pionie z palcami stóp.

8. Sasun Sogi

Pozycja podobna do Annun Sogi. Różnica polega na przesunięciu jednej nogi tak, aby palce stopy tylnej były w jednej linii z piętą nogi przedniej.

9. Oguryo Sogi

Od pozycji Sasun Sogi różni się silnym ugięciem kolan do środka i mocnym napięciem mięśni nóg. Stopy ustawione równolegle, odległość między nimi nie jest stała i zmienia się w zależności od sytuacji.

10. Kyocha Sogi

Nogi skrzyżowane, ugięte w kolanach, ciężar ciała na nodze, której stopa całą powierzchnią przylega do podłoża, druga noga oparta stawem małego palca o podłoże, umiejscowiona przed (w czasie przejść) lub za nogą podporową (przy przeskokach).

11. Guburyo Sogi

Jest to pozycja na „jednej nodze”. Noga podporowa ugięta w kolanie, rzepka kolana i palce stopy w pionie, ustawienie bokiem w kierunku przeciwnika. Druga noga mocno ugięta, pięta na wysokości kolana nogi podporowej, palce „podciągnięte” do góry, kolano w kierunku przeciwnika.

12. Waebal Sogi

Pozycja na „jednej nodze”. Noga podporowa prosta, stopa zwrócona palcami do przodu. Druga noga ugięta w stawie kolanowym i biodrowym, pięta na wysokości kolana, palce podciągnięte w górę, zwrócone do przodu.

13. Dwitbal Sogi

Noga tylna ugięta w kolanie tak, aby rzepka znalazła się w pionie z palcami stopy, ustawiona bokiem, skręcona do wewnątrz 15 stopni i obciążona całym ciężarem ciała. Stopa nogi przedniej oddalona na szerokość ramion (mierzone od palców nogi przedniej do pięty nogi tylnej), oparta o podłoże poduszkami stopy, skierowana palcami do przodu, skręcona do wewnątrz 25 stopni, kolano ugięte. Tułów ustawiony pod kątem 45 stopni do przeciwnika.

14. Soojik Sogi

Obie nogi proste w kolanach, tylna stopa bokiem, przednia skierowana palcami do przodu, skręcone po 15 stopni do wewnątrz. Oddalone od siebie na szerokość ramion (odległość mierzona od palców nogi przedniej do wewnętrznej krawędzi nogi tylnej). Ciężar ciała: 60% na nodze tylnej, 40% na nodze przedniej.

15. Nachuo Sogi

Pozycja podobna do Gunnun Sogi tylko o stopę dłuższa.

WALKA (MATSOGI):

Doskonaleniu technik ataku i obrony nauczanych w układach i podczas ćwiczeń podstaw Taekwon-do służy walka. Stanowi ona istotę wszystkich sportów walki. W walce następuje rzeczywiste zastosowanie poznanych technik w kontakcie z przeciwnikiem. Jest ona niezbędnym czynnikiem służącym kształtowaniu odwagi, wyczucia dystansu, przewidywania zamierzeń przeciwnika. Pozwala także na praktyczne sprawdzenie własnych umiejętności.

1. Sambo Matsogi (walka trzykrokowa)

Jest pierwszym rodzajem walki poznawanej w czasie treningów. Jej podstawowa wersja jest ćwiczona indywidualnie i zawiera stałe elementy, niezależnie od stosowanego ataku i obrony:

– Z pozycji Charyot Sogi przeniesienie prawej nogi do tyłu, do pozycji Gunnun Sogi z blokiem Bakat Palmok Najunde Makgi i okrzykiem
– Wykonanie trzech kolejnych kroków do przodu z techniką atakującą (ręczną lub nożną) w określonej pozycji
– Powrót do pozycji Narani Sogi (cofnięcie nogi)
– Wykonanie trzech kolejnych kroków w tył z techniką obronną, adekwatną do ataku
– Cios kontrujący z okrzykiem i powrót do pozycji wyjściowej (dostawienie nogi)
W przypadku walki trzykrokowej wykonywanej w parach pierwszym elementem jest odmierzenie dystansu. Źle odmierzony dystans uniemożliwia prawidłowe użycie technik blokujących i wypacza pozycje.

Poruszając się w pozycji Gunnun Sogi pierwszy krok stawiamy na zewnątrz stopy przeciwnika, w pozycji Niunja Sogi postępujemy odwrotnie.

2. Ibo Matsogi (walka dwukrokowa)

W walce dwukrokowej występują dwa różnego rodzaju ataki oraz dwa rodzaje obrony (w różnych pozycjach). Nie ma odmierzania dystansu. Zawodnik atakujący rozpoczyna walkę od przeniesienia prawej nogi do tyłu, do pozycji Niunja Sogi i wykonania bloku Bakat Palmok Kaunde Daebi Makgi z okrzykiem.

3.  Ibo Matsogi ( walka jednokrokowa )

1. Doskonalenie technik ataku i obrony w różnych kombinacjach ruchowych
2. Wyrabianie nawyku łączenia technik ręcznych i nożnych
3. Nauka kontroli dystansu
4. Utwardzanie powierzchni blokujących
5. Doskonalenie czucia przestrzeni i przeciwnika (bujak)
3. Ilbo Matsogi (walka jednokrokowa)

Walka jednokrokowa należy do najważniejszych form bezpośredniego wykorzystania technik Taekwon-do w kontakcie ze współćwiczacym. Do nauczania Ilbo Matsogi można przystąpić dopiero po opanowaniu Sambo Matsogi i Ibo Matsogi. Naukę należy zaczynać od technik dobrze znanych i opanowanych na odpowiednim poziomie. Sposób wykonania Ilbo Matsogi:

1. Zawodnicy ustawieni twarzą do siebie w pozycji Charyot Sogi wykonują ukłon Kyong Ye
2. Zawodnik atakujący odstawia prawą nogę do pozycji Narani Sogi z okrzykiem
3. Zawodnik broniący się odstawia lewą nogę do pozycji Narani Sogi z okrzykiem
4. Zawodnik atakujący wykonuje atak w przód
5. Zawodnik broniący się wykonuje technikę obrony (blok, unik, zejście z linii ataku, odskok) i kontrę z okrzykiem
6. Obaj zawodnicy wracają do pozycji gotowości Narani Jumbi Sogi

4. Ban Jayu Matsogi – walka półwolna

5. Jayu Matsogi – walka wolna,

6. Bal Matsogi – walka samymi nogami.

POWIERZCHNIE ATAKUJĄCE I BLOKUJĄCE:

Miejsca na ludzkim ciele pozwalające skutecznie skoncentrować siłę noszą nazwę powierzchni atakujących (w przypadku ataku) lub blokujących (używanych przy obronie). Odpowiednio przygotowane (utwardzone) mogą stanowić skuteczną broń.

powierzchnie atakujące i blokujące ręki :

Ap Joomuk – przednia cześć zaciśniętej pięści, tworzą ją główki dalsze drugiej i trzeciej kości śródręcza

Dung Joomuk – grzbietowa część pięści, główki dalsze drugiej i trzeciej kości śródręcza

Sonkal – zewnętrzna krawędź otwartej dłoni, palce dociśnięte do siebie

Sonkal Dung – wewnętrzna krawędź dłoni, mocno zgięty kciuk skierowany do wewnątrz

Sonkut – powierzchnię ataku tworzą końce palców otwartej dłoni:

 - Sun Sonkut – dłoń ułożona prostopadle do podłoża, kciukiem do góry

 - Opun Sonkut – dłoń ułożona równolegle do podłoża, wewnętrzną częścią skierowana w dół

 - Dwijibun Sonkut – dłoń równolegle do podłoża, wewnętrzną częścią skierowana do góry 

Anpalmok – początkowa część przedramienia (ok. 1/3) od strony kciuka

Bakatpalmok – początkowa część przedramienia (ok. 1/3) od strony małego palca

Palkup – część łokciowa zgiętego przedramienia lub ramienia

powierzchnie atakujące i blokujące nogi:

Apkumchi - przednia część stopypowierzchnię tworzą główki dalsze kości śródstopia, palce mocno odwiedzione ku górze

Baldung – grzbietowa część stopy

Balkal – boczna, zewnętrzna krawędź stopy, bok pięty

Dwichook – tylna część pięty

Dwitkumchi – podeszwowa część pięty

Balkut – końce wyprostowanych palców obciągniętej stopy

Moorup – kolano

KIERUNKI:

Ap – przód
Yop – bok
Dwit – tył
Neryo – w dół
Ollyo – w górę
Anuro – do środka
Pakuro – od zewnątrz

SEKRETY TRENINGU TAEKWON-DO:

Generał Choi Hong Hi ciągle podkreślał: „Taekwon-do jest bardzo łatwe i proste, jeżeli zrozumie się jego sens i istotę”. Niezależnie od poziomu ćwiczących i instruktora prowadzącego zajęcia należy pamiętać o siedmiu zasadach, które Choi Hong Hi nazwał „sekretami treningu Taekwon-do”. Ich przestrzeganie pozwoli zrozumieć sens powstania i zastosowania technik Taekwon-do, zbuduje solidne podstawy u ćwiczących i będzie procentować w życiu codziennym, także poza salą treningowa.

1) Każdy ruch ma swój cel, sposób wykonania i metodykę nauczania, które należy znać i zawsze o nich pamiętać.
2) Dystans (odległość) oraz kąty uderzeń i bloków powinny być tak dobrane, aby zapewnić jak największą ich efektywność. Walka polega na pokonaniu przeciwnika jednym ciosem (dotyczy walki realnej, a nie zawodów sportowych).
3) Każdy ruch rozpoczynamy ruchem wstecznym (technikę wykonujemy z zamachu, rozpędu wstecznego). Rozpoczętego ruchu nie zatrzymujemy, kontynuujemy wykonanie od początku do końca.
4) Wykonanie techniki wymaga jednego wydechu, z wyjątkiem ruchów połączonych. Prawidłowego oddychania należy uczyć od pierwszych zajęć, jest to niezbędne do uzyskania prawidłowej szybkości technik i ograniczenia zmęczenia. Wydech powinien być jak najkrótszy i rozpoczynać się w dolnej części brzucha.
5) Podczas przygotowania do wykonania techniki ramiona i nogi powinny być odpowiednio ugięte i rozluźnione. Zapewni to utrzymanie równowagi (przez obniżenie środka ciężkości ciała), płynność i harmonijne wykonanie ruchu.
6) Fala. Wykonanie ciosu, czy bloku z gwałtownym obniżeniem środka ciężkości dodaje ruchowi siły. Dzięki temu uzyskujemy złożenie wektorów bezwładności, masy ciała i siły pracujących rąk, czy nóg – w konsekwencji wzrost skuteczności. W Taekwon-do środek ciężkości ciała powinien przemieszczać się po linii sinusoidalnej.
7) Wydech, ruch nóg i rak muszą być zakończone jednocześnie, w tym samym ułamku sekundy. W wykonanie techniki powinno być zaangażowane całe ciało. Ruch rozpoczynają duże grupy mięśniowe (wolniejsze), kończą mięśnie małe, lecz szybkie. W ruchu powinny brać udział także mięsnie brzucha i obręczy biodrowej.

TEORIA SIŁY:

Teoria siły stanowi w Taekwon-do podstawę poprawności wykonywania technik. Uczy, jak w oparciu o właściwości motoryczne i budowę somatyczną uzyskać maksymalną siłę wykonywanego ruchu (techniki). Pozwala ćwiczącym wykorzystać potencjalne możliwości zgodnie z zasadami biomechaniki, fizjologii i psychologii. Teoria siły składa się z 6 elementów, które decydują o jakości techniki.

1. Siła reakcji 

Zgodnie z III zasadą dynamiki Newtona każdej działającej sile przeciwdziała siła takiej samej wartości, lecz przeciwnie skierowana. Im mniejsza jest powierzchnia wykonująca uderzenie, tym skuteczność techniki jest większa. Siła akcji skoncentrowana jest na niewielkiej powierzchni atakującej lub blokującej kończyny wykonującego technikę, a siła reakcji rozkłada się na całe jego ciało znajdujące się w odpowiedniej do danej techniki pozycji i równowadze. Powoduje to rozbicie deski, obrażenia ciała przeciwnika bez wywołania podobnego efektu na atakującym.

2. Szybkość

Szybkość jest czynnikiem decydującym o ostatecznej sile uderzenia. Jest to zdolność do wykonywania ruchów w jak najmniejszych przedziałach czasu. Składają się na nią: czas reakcji, czas pojedynczego ruchu oraz częstotliwość ruchów.

Szybkość zależy od:

– czynników zewnętrznych (warunki otoczenia)
– wrodzonych predyspozycji
– stanu wytrenowania (poziom opanowania techniki, siła mięśni, poziom gibkości, wytrzymałość)
– stanu psychicznego (siła woli, motywacja, stan emocjonalny)
Ważne jest umiejętne unikanie zbędnych napięć mięśni i angażowanie odpowiednich mięśni dla danego ruchu. Czas trwania prawidłowo wykonanej techniki (przez zaawansowanego zawodnika) jest krótszy od czasu reakcji na nią. Ciosu, który nie jest sygnalizowany nie można zablokować.

3. Masa

II zasada dynamiki Newtona mówi, że siła jest iloczynem masy i przyśpieszenia (F= m x a). Maksymalną siłę można uzyskać zwiększając masę mięśni lub przyśpieszając wykonanie ruchu. Generał Choi Hong Hi opracował specyficzny model wykonania techniki, charakterystyczny dla Taekwon-do

4. Wykorzystanie sprężystości kolan (obniżenie środka ciężkości, co zapewnia wzrost siły) tzw. fala

5. Włączenie rotacyjnego ruchu bioder

6. Koncentracja

Odnosi się ona do kilku elementów:

– skupienie całej siły techniki na jak najmniejszej powierzchni
– udział w ruchu właściwych grup mięśniowych, odpowiednie napinanie i rozluźnianie mięśni
– koncentracja ciosu na wrażliwym punkcie ciała
– użycie odpowiedniej powierzchni uderzającej
– skupienie umysłu w trakcie wykonania techniki

7. Równowaga

Podstawowym warunkiem prawidłowego wykonania techniki jest zachowanie równowagi. Może być ona dynamiczna (w czasie przemieszczania się, zwrotów, wyskoków) lub statyczna (przyjęcie pozycji). Pionowy rzut środka ciężkości ciała musi znajdować się w obrębie obszaru podporu. Utrzymanie i odzyskanie równowagi umożliwia odpowiednie wykorzystanie sprężynowania kolan.

8. Kontrola oddechu

Bardzo ważne jest prawidłowe oddychanie. Każdą technikę wykonuje się z głośnym wydechem. Nagły i silny wydech napina mięśnie, zwiększa szybkość i siłę ruchu, któremu towarzyszy. Wykonując technikę należy łączyć wydech z fazą napięcia mięśni kończącą ruch. Wydech powinien być wykonywany ustami.

Twórca TAEKWON-DO ITF :

Choi Hong Hi urodził się 9 listopada 1918 r. w Ha Dae w Korei. W wieku 12 lat rozpoczął naukę koreańskiej sztuki walki Tae Kyon u jednego z najznamienitszych mistrzów Han Il Dong i kontynuował ją przez 7 lat. Jako dziewiętnastolatek wyjechał do Kyoto w Japonii w celu kontynuowania nauki początkowo w szkole średniej, a następnie na uniwersytecie. Równocześnie rozpoczął studiowanie japońskiego karate. Wraz z wybuchem II Wojny Światowej został wcielony do armii japońskiej i wysłany na placówkę do Korei. Po przyjeździe zorganizował ruch niepodległościowy za co został skazany na 7 lat więzienia. W więzieniu dla zabicia nudy i utrzymania sprawności fizycznej samotnie ćwiczył w celi. W tym czasie, aż do momentu odzyskania niepodległości doskonalił swe umiejętności w sztuce walki wręcz. Po wyzwoleniu w sierpniu 1945 r. został wcielony do armii koreańskiej, gdzie zaczął robić karierę wojskową i jednocześnie nauczać sztuki walki. Już w 1951 roku został generałem brygady, a rok później szefem sztabu.

W 1953 roku wydał swoją pierwszą książkę na temat służby wywiadowczej. W 1954 roku po raz pierwszy techniki Tae Kyon i japońskiego Karate przekształcił w nowy styl walki oparty na zupełnie innych założeniach. Wykorzystując pozycję społeczną powołał zespół ekspertów, z pomocą których sprawdzał słuszność założeń pod względem skuteczności, biomechaniki, anatomii i fizjologii. W 1955 r. opracowaną przez siebie sztukę walki nazwał Taekwon-do. Doprowadził do wcielenia Taekwon-do jako obowiązkowego szkolenia w armii koreańskiej, szkołach średnich i wyższych, a najlepszych instruktorów wysłał do zaprzyjaźnionych państw. Przemyślana polityka rozwoju dyscypliny oraz uznanie jej za sport narodowy Korei przez władze państwa i co za tym idzie, znaczne nakłady finansowe na jej rozwój i promocję spowodowała, że w krótkim czasie Taekwon-do było uprawiane przez kilka milionów adeptów. W 1959 roku zorganizował specjalną grupę pokazową składającą się z najlepszych posiadaczy czarnych pasów (stopni mistrzowskich), z którymi odbył podróż po krajach Dalekiego Wschodu, która odniosła sukces.

Powstał Koreański Związek Taekwon-do, a jego pierwszym prezydentem został Gen. Choi Hong Hi. Już 22 marca 1966 r. dzięki przemyślanej i konstruktywnej polityce generała została utworzona Międzynarodowa Federacja Taekwon-do (International Taekwon-do Federation), a jej członkami założycielami były związki narodowe następujących państw:Wietnamu,Malezji, Singapuru, Federalnej Republiki Niemiec, Stanów Zjednoczonych, Turcji, Włoch, Egiptu i Korei.

W czerwcu 1979 r. W Oslo w Norwegii została założona Europejska Federacja Taekwon-do. W 1980 r. ITF podpisał umowę o współpracy z KRL-D. Nawiązanie kontaktów z Koreą Północną otworzyło przed organizacją nowe możliwości. Gen. Choi Hong Hi pozyskał nowe zastępy instruktorów o bardzo wysokim poziomie technicznym, przy czym bardzo dyspozycyjnych i stosunkowo tanich. Organizacja otrzymała także pomoc finansową. Działania takie spowodowały dynamiczny rozwój Taekwon-do w pozostałych państwach Bloku Wschodniego i Trzeciego.